ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΜΟΥ - Ο ΑΡΤΟΣ

Δυο μεγάλες θεματικές συνθέσεις του γλύπτη Θόδωρου Παπαγιάννη φιλοξενεί έως τις 2 Ιουνίου το Τελλόγλειο ίδρυμα τεχνών του ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη. «Τα φαντάσματά μου- Ο Άρτος» είναι οι δύο συνθέσεις του καλλιτέχνη με τις οποίες «προσπαθεί να βρει το μίτο από κάτι που μοιάζει άπιαστο, υπερβατικό, μαγικό».

Χρησιμοποιώντας ως άξονα το ψωμί καθώς και αρχαιοελληνικά και χριστιανικά σύμβολα τιμά «μια βασική έννοια της ζωής του ανθρώπου…που καθημερινά αγωνίζεται να το αποκτήσει».

Παραφράζοντας ελαφρώς κάποια λόγια του Ελύτη ο καλλιτέχνης αναφέρει: «Αυτό που κάνω με την τέχνη μου είναι τελετουργία και οι τελετουργίες δεν εξηγούνται δια της λογικής. Οι τελετουργίες μόνο τελούνται. Ό,τι ξεπερνά τα συνήθη μέτρα οδηγεί το κοινό προς την έκσταση. Στην πορεία αυτή υπάρχει μια μυστική βοή. Αναδύεται από το δέος που προκαλεί ο αγώνας για το ψωμί. Είναι η αγωνιώδης πορεία του ανθρώπου ανά τους αιώνες για την επιβίωσή του. Προσκαλώ το θεατή να συμμετάσχει, όχι αδιάφορα και ανώδυνα αλλά κι ο ίδιος να αναλογιστεί αυτή την πορεία με την υπαρξιακή αγωνία που καθημερινά βιώνει».

Δεν είχα διαβάσει τα λόγια αυτά του καλλιτέχνη όταν πήγα στην έκθεση, μα συμμετείχα.

Συμμετείχα ψυχικά, διανοητικά, συναισθηματικά, ενεργά.

Κάτι σκίρτησε μέσα μου.

Πιστεύω το αρχέγονο.

Ο ίδιος με τα λόγια του μπορεί να μας προσκαλεί για αυτή την διαδραστικότητα, μα τα έργα του το προκαλούν.

 Βλέποντας τα 3μετρα σχεδόν γλυπτά του, εντυπωσιάστηκα με την επιβλητικότητα τους, μαγεύτηκα απ' αυτό που αποπνέουν και, μετά το ξάφνιασμα αυτό των αισθήσεων μα και των συναισθημάτων, εκτίμησα την τεχνική, την αισθητική, τον σχεδιασμό, τις ιδιαίτερες δυσκολίες  συναρμολόγησης των ετερόκλητων υλικών, που άψογα συνδυάστηκαν, για το εκπληκτικό για μένα αποτέλεσμα.

Χρηστικά:

Η γενική είσοδος είναι 5 ευρώ, διατίθενται μειωμένα εισιτήρια και ισχύουν πολλές ατέλειες
Ισόγειο Τελλογλείου. 
Διάρκεια : 12 Απριλίου – 2 Ιουνίου 2013 
Ωράριο λειτουργίας εκθεσιακού χώρου: Δευτέρα κλειστά Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 10.00 – 13.00 Τετάρτη: 10.00 – 19.00 Σάββατο – Κυριακή: 10.00 – 18.00 
Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ Αγ. Δημητρίου 159Α, τηλ.: 2310247111, 2310991610

ΑΛΛΟ ΟΙΚΤΟΣ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ

Όταν ξεκινησα το blog, μου ήταν εύκολο να γράφω σε αυτό.
Έγραφα ό,τι μου 'ρχόταν στο μυαλό χωρίς δεύτερη σκέψη και τις περισσότερες φορές χωρίς δεύτερη ανάγνωση.
Πίστευα πως ήταν κίνητρο για να ενεργοποιήσω το μυαλό μου, ένοιωθα πως έβλεπα τα γεγονότα από άλλη σκοπιά, γνωρίστηκα ιντερνετικα, και όχι μόνο, με ενδιαφέροντες, και όχι μόνο, ανθρώπους.
Με τον ερχομό της κρίσης, ένοιωθα πως όταν συμβαίνει κάτι τόσο δραματικό, δεν είναι σωστό να ασχολείσαι, τουλάχιστον δημόσια, με άλλα θέματα, αλλά και πάλι καταλάβαινα πως δεν γίνεται να μιλάς όλο για αυτήν.
Είχαν λοιπόν το προνόμιο, χι χι, μόνοι οι φίλοι να γνωρίζουν τις σκεψεις μου, τα συναισθήματα, τις κρίσεις μου για τα θεάματα και τα διαβάσματα  μου.
Το ξέχασα, (το blog) αλλά δεν το ξέχασαν οι ιντερνετικοί φίλοι και οι απομακρυσμένοι γνωστοί που με παρακινούν να το ενημερώνω.
Ας πω λοιπόν πως σήμερα κάνω ένα νέο ξεκίνημα.
Και γιατί θα μιλήσω;
Μα για αυτό που με απασχολεί.
Πώς μπορώ να γελάω, να διασκεδάζω, να χορεύω όταν γύρω μου υπάρχει δυστυχία, μιζέρια, αναπηρία;
Θα μου απαντήσω με τα λόγια του Στέφαν Τσβάιχ, από το μυθιστόρημά του "Επικίνδυνος Οίκτος".

"Κάποιος με παράλυτα πόδια. ίσως να ζηλεύει που με βλέπει να πετάω έτσι ελαφριά σαν παιδί.
Όπως να 'ναι, ντρέπομαι ξαφνικά που τρέχω γερός, ελεύθερος, ντρέπομαι γι αυτή την "σωματική" ευτυχία, σαν να 'ταν ένα προνόμιο που δεν μου ανήκει.
Βέβαια, την ίδια στιγμή που μου ήρθε αυτή η παράξενη σκέψη, καταλάβαινα κιόλας πόσο μια τιμωρία σαν αυτήν είναι ανόητη και άσκοπη. Ξέρω πως είναι παράλογο να στερείται κανείς μιαν απόλαυση, επειδή είναι απαγορευμένη σ' έναν άλλον, ν' απομακρύνει απ τον εαυτό του μιαν ευτυχία, επειδή κάποιος άλλος είναι δυστυχισμένος. Ξέρω πως σε κάθε στιγμή, ενώ εμείς γελάμε κι αστειευόμαστε, άλλοι αγκομαχούν στο κρεβάτι τους και πεθαίνουν, πως πίσω από χιλιάδες παράθυρα φωλιάζει η δυστυχία κι οι άνθρωποι πεινάνε, πως υπάρχουν νοσοκομεία, ανθρακωρυχεία και λατομεία, πως μέσα στα εργοστάσια, στα γραφεία, στις φυλακές, αμέτρητοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι κάθε στιγμή σε αναγκαστική δουλειά, και κανενός τους ο πόνος δεν θ' αλάφρωνε αν τυραννιόταν κάποιος  άλλος παράλογα. Αν άρχιζε κανένας- το 'ξερα καλά- να σκέφτεται τη δυστυχία αυτού του κόσμου, δεν θα μπορούσε πια να κοιμηθεί και θα 'σβηνε το γέλιο από το στόμα του......."

Υ.Γ 1ο) ΦΩΦΩ έτσι έπρεπε να μου απαντήσεις ( αυτό το βιβλίο διάβαζες εκείνη την ήμερα)  όταν σου είπα πώς κατεβαίνει η μπουκια μας, πώς μπορούμε και  χασκογελάμε όταν γύρω μας άλλοι δεν έχουν δουλειά, ρεύμα,  ψωμί;;

Υ.Γ 2ον  Μικρέ αδελφέ αφιερωμένο σε σένα.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

και γυναίκες εν διασκεδάσει